Pomocnicy Matki Kościoła

Z krzyża padły słowa Chrystusa: „Oto Matka twoja”. Dotyczyły one nie tylko umiłowanego ucznia – św. Jana Apostoła, ale rozciągnęły się na wszystkie pokolenia. W Wieczerniku – podczas Zesłania Ducha Świętego – Maryja stała się Matką Kościoła. Tę godność zatwierdził Sobór Watykański II, nadając oficjalnie ten tytuł Bogurodzicy. Papież Paweł VI, zamykając sesję soboru dnia 21 XI 1964 r., swoje przemówienie zakończył słowami: „Toteż uznaliśmy za słuszne ogłosić uroczyście na tej publicznej sesji nadanie nowego tytułu Najśw. Dziewicy… Przeto na chwałę Matki Bożej, ku naszemu pokrzepieniu, ogłaszam Najświętszą Maryję Pannę Matką Kościoła…” Trzy lata później papież Paweł VI wydał osobną adhortację apostolską, w której szeroko wyjaśnił powody, dlaczego Matce Najśw. – do tak wielu tytułów – dodał jeszcze jeden – Matki Kościoła. Odtąd przyjął się on w dokumentach, liturgii i kulcie maryjnym. Myśl nadania Maryi tytułu Matki Kościoła wyszła od Episkopatu Polski, a właściwie narodziła się w sercu Prymasa Polski – ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. On osobiście w 1964 r. wręczył Ojcu Św. memoriał, podpisany przez polskich biskupów, z prośbą, by swą powagą zatwierdził tytuł Matki Kościoła, przypisywany Maryi od wieków. Gdy Sobór Watykański II uznał tę żywą w Kościele prawdę, Episkopat Polski uzyskał zatwierdzenie corocznego święta Matki Kościoła w 1. poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego.

Uroczysta aklamacja tego święta w Polsce odbyła się na Jasnej Górze 12 IX 1971 r., blisko 39 lat temu. Na 1. uroczystość Matki Kościoła w Polsce Ojciec Św. Paweł VI podarował Prymasowi Polski piękną płaskorzeźbę Matki Kościoła. Po II Soborze Watykańskim Prymas Polski w Liście pasterskim wezwał ludzi dobrej woli do dzieła „pomocy Kościołowi i chrześcijańskiej Ojczyźnie przez Bogurodzicę – Matkę Kościoła”. Ks. kard. Stefan Wyszyński zainicjował wówczas ruch Pomocników Matki Kościoła, który stał się praktyczną realizacją jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego oraz milenijnego oddania Polski w macierzyńską niewolę miłości za wolność Kościoła Chrystusowego. Zgodnie z wolą Założyciela było to branie odpowiedzialności za Kościół i jego sprawy. Od samego początku ruch Pomocników Matki Kościoła, zainicjowany przez Prymasa Polski, realizował ideę „świętego niewolnictwa Maryi”, znaną w historii Kościoła. Członkowie Pomocników Matki Kościoła osobiście oddają się Maryi, Matce Kościoła, Jasnogórskiej Pani w macierzyńską niewolę miłości do Jej rozporządzenia na rzecz Kościoła. Stoją przy Matce Kościoła do pomocy Kościołowi i widzą w nim żyjącego na ziemi Chrystusa. Pomagają Ojczyźnie – modlitwą, oddając Polskę Matce Kościoła i Królowej Polski. Pomagają bliźnim, bo w nich żyje na ziemi Chrystus. Wstępując do wspólnoty, przyrzekają wierność modlitwie maryjnej (różaniec, Anioł Pański, Apel Jasnogórski), cześć Najśw. Maryi Pannie – szczególnie w 1. soboty, poświęcone Jej Niepokalanemu Sercu.