Zapraszamy do lektury naszego pisma. Poniżej wybrane artykuły.

"Parafialnik" Styczeń 2011

Szczegóły

Na każdym z nas Bóg zapala Betlejemską Gwiazdę 

Motyw Światła, tak częsty w Piśmie Św., pojawia się też w Ewangelicznym opisie narodzin Pana Jezusa. Już przepowiadając je, napełniony Duchem Świętym ojciec Jana Chrzciciela, Zachariasz, prorokuje: „(…) z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi, by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju” (Łk 1, 78 – 79). Pierwszymi, których „zewsząd oświeciła chwała Pańska”, byli betlejemscy pasterze trzymający nocną straż nad swą trzodą. To oni po zwiastowaniu anioła o narodzeniu Dziecięcia – Mesjasza usłyszeli radosną pieśń zastępów niebieskich: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2, 14). Natychmiast udali się z pośpiechem we wskazane miejsce, oddali hołd Dziecięciu, złożyli dary i wrócili do pracy „wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli” (Łk 2, 20). Droga pasterzy do Jezusa była krótka. W naturalny sposób, z pełną wiarą i wielką prostotą przyjęli i powitali Bożego Syna. W ich postawie widać nie tylko wielką gorliwość, z jaką udają się do żłóbka, by uczcić narodzenie Zbawiciela, ale też zrozumienie, że całe ludzkie życie ma być wielkim uwielbieniem Boga i dziękczynieniem za wszystko, co dla ludzi uczynił.

Światło Objawienia dosięga też Trzech Króli ze Wschodu, pochodzących z pogańskich stron, a z powodu swej tajemnej wiedzy nazywanych Mędrcami. Dostrzegają oni cudowną, tajemniczą Gwiazdę na niebie. Rozum i wrodzona dociekliwość sprawiły, że odczuli potrzebę zgłębienia Prawdy o tym nadzwyczajnym zjawisku. Silne pragnienie poznania daje im wewnętrzną moc i impuls do poszukiwań w czasie długiej podróży. Podążając cały czas za Gwiazdą, docierają do Betlejem, gdzie potrafili nie tylko rozpoznać, ale i uznać wielkość swego Króla i Boga w Nowonarodzonym Dziecięciu. Upadli więc na twarz, oddali Mu pokłon i ofiarowali cenne dary. Z pełną wiarą przyjęli też i spełnili nakaz otrzymany we śnie, żeby nie wracali do Heroda, więc „inną drogą udali się do ojczyzny swojej” (Mt 2, 11 – 12). Trzej Królowie odbywają długą wędrówkę: od pogaństwa do przyjęcia Dobrej Nowiny. Potrafili właściwie odczytać Boży znak i w światły sposób, z pełną świadomością go przyjąć. „Ich postawa podpowiada, że mądrość prawdziwa polega na wytrwałym szukaniu Boga, konsekwentnym podążaniu w Jego stronę i głoszeniu Go światu” (ks. T. Jaklewicz). Potwierdza, że gdy się jest pełnym wiary, nie ogarnia strach przed nieznanym, a i trudy niełatwej drogi znosi się z większą ochotą.

"Parafialnik" Styczeń 2011

Szczegóły

Nasi patroni 

Każdy z nas na Chrzcie Św. otrzymał imię, które stało się częścią jego osoby. Jedni otrzymali je ze względów religijnych, wielu – z powodu na tradycję rodzinną, u drugich zadecydowały względy estetyczne (ładnie brzmi, pasuje do nazwiska, a u niektórych – narodowe, by uczcić bohatera, który je nosił). Łatwo zauważyć, szczególnie teraz, że przy nadawaniu imienia pewną rolę odgrywa moda, a pojawia się ona m.in. pod wpływem wydarzeń dziejowych czy medialnych.

Kościół uczy, że daje się imię ze względu na świętego patrona (łac. patronus – obrońca, opiekun). W ten sposób przypomina prawdę, wyznawaną w Credo, że jesteśmy rodziną dzieci Bożych, do której należą: pielgrzymujący na ziemi, dusze czyśćcowe i sprawiedliwi w Niebie, czyli święci. W KKK czytamy: „Ponieważ mieszkańcy nieba, będąc głębiej zjednoczeni z Chrystusem, jeszcze mocniej utwierdzają cały Kościół w świętości. Nieustannie wstawiają się za nami u Ojca. Ich przeto troska braterska wspomaga wydatnie słabość naszą” (KKK 956). „Kontemplują oni Boga, wychwalają Go i nieustannie opiekują się tymi, których pozostawili na ziemi” (KKK 2683). Święci patroni tworzą pomost między niebem a ziemią. Oni znają sens i drogę, która prowadzi do życia wiecznego. Oni wiedzą, jak dobrze żyć. Teraz zapraszają nas, pielgrzymujących, do tego, by całym sercem pragnąć przyjaźni z Bogiem. Oni też znają niebezpieczeństwa i zasadzki Złego, grożące naszym duszom. Trzeba jednak pamiętać, że ich pomoc jest mocno uwarunkowana naszą wiarą i dobrą wolą w podążaniu za nimi i w ufności w moc ich wstawiennictwa. Gdy z wiarą zwrócimy się do nich, wtedy wspomagają nas w potrzebie, ponieważ wspólnota z nimi jest miłością w czynie. Świętych Obcowanie, tajemnicza moc miłości, jest rzeczywistością. Możemy z niej czerpać – na miarę określoną przez naszą wiarę i wolę. Od każdego z nas zależy, by ten piękny dogmat, arcydzieło mądrości i potęgi Boga, był rzeczywiście przeżywany w swym prawdziwym pięknie. Świętych Obcowanie to wielkie dobro, szczególnie dla nas, przeżywających trudności, lęki, cierpienia, pokusy.

Nasz dom

Szczegóły

Niebo – naszym właściwym domem 

W Dniu Wszystkich Świętych – tych beatyfikowanych i kanonizowanych oraz tych znanych tylko Bogu – nasze myśli kierujemy ku sprawom ostatecznym. Modląc się za zmarłych bliskich naszemu sercu, żywimy nadzieję, że znajdują się w gronie zbawionych. Pismo Św. często wspomina o niebie – jako miejscu i stanie nadprzyrodzonego szczęścia, pokoju, wolnego od jakiegokolwiek cierpienia. Św. Jan w Apokalipsie napisał: „I otrze Bóg wszelką łzę z oczu ich, a śmierci już nie będzie ani smutku, ani wołania, ani bólu już nie będzie, bo dawne rzeczy przeminęły” (Ap 21, 4). Chrystus Pan nazywał niebo domem Ojca. W nauczaniu pobudzał słuchaczy do nieustannego wysiłku dla zdobycia królestwa niebieskiego. W Kazaniu na Górze wymienił 8 błogosławieństw, które wiodą do życia wiecznego (Mt 5, 1-12), podał warunki osiągnięcia nieba. W mowie pożegnalnej – podczas Ostatniej Wieczerzy – powiedział do apostołów: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele… Idę przecież przygotować wam miejsce” (J 14, 2).

Gdy Bóg powoła...

Szczegóły

Gdy Bóg powoła do siebie naszych bliskich…

  

„Las, chociaż znajomy, szumi dziś inaczej.

Tęsknota powraca z coraz większą siłą.

Codzienność w ukryciu wspomnieniami płacze…

Jedno życie odchodząc – cały świat zmieniło!”

 

Ten stan ducha znają wszyscy, którzy pożegnali swoich bliskich i są w trakcie przeżywania żałoby. Jej intensywność i długość trwania bywają dla każdego inne. Czas żałoby trzeba jednak przeżyć w duchu wiary. To zadanie dla każdego chrześcijanina dotkniętego bolesną stratą i wszystkich, którzy ciężar żałoby pomagają mu udźwignąć. Nie stoi w sprzeczności z naszą wiarą początkowy bunt przeciwko temu, co się stało, żal i pretensja do Pana Boga, który zabiera ukochaną osobę. Nawet Chrystus w chwili największego cierpienia wołał z krzyża pełen rozpaczy: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mt 27, 46).

W swych rozważaniach o krzyżu ks. T. Jaklewicz pisze: „Nasz chwilowy bunt przeciw Opatrzności to też nasza wiara. Gdy poranione dziecko krzyczy, gryzie, kopie, pod tym zachowaniem kryje się prawdziwa bezradność i wielkie wołanie o miłość i utulenie w żalu”. Bezradność i krzyk gniewu dorosłego też jest formą wołania: „Boże, zadałeś mi ciężką, bolesną stratę. Postaraj się, żebym ją przeżył i miał siły żyć dalej!” Zło zaczyna się dopiero wtedy, gdy w tej fazie żałoby tkwi się zbyt długo i zbyt głęboko. Są osoby, które skupiają się wyłącznie na sobie i w swym bólu, pielęgnują wręcz swe cierpienie i nie dostrzegają niczego poza nim. Bywa, że tak przeżywana ich żałoba krzywdzi najbliższych, którzy też dotknięci stratą, potrzebują ich uwagi i pociechy, a ich samych wpędza w depresję.

Od Zespołu Redakcyjnego

Szczegóły

 

Cóż to jest „Parafialnik”?

 

Myśl o wydawaniu „Parafialnika” zrodziła się pośród członków Akcji Katolickiej 12 lat temu. Pierwszy numer tego parafialnego miesięcznika ukazał się 4 X 1998 r. W tekście wstępnym ks. prob. Wojciech Bryja napisał m.in. „Z wielką radością oddaję do Waszych rąk pierwszy numer naszej parafialnej gazetki zatytułowanej „Parafialnik” (…) Głównym celem tego przedsięwzięcia jest przekazywanie wiadomości o życiu duszpasterskim naszego miasta, dekanatu i mieszkańców (…) Dzieło to prowadzić będzie wspomniana wyżej Akcja Katolicka, działająca przy naszej parafii oraz Wy, drodzy Parafianie, których zapraszam do współpracy w tworzeniu i realizacji tego dzieła”.